تفاوت‌های جنسیتی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز از نظر میزان اهمال کاری و سبک‌های کمک‌خواهی تحصیلی

زمینه و هدف: اهمال کاری یکی از عوامل مؤثر بر کاهش عملکرد تحصیلی دانشجویان می‌باشد. البته دانشجویان برای غلبه بر مشکلات تحصیلی، به سبک یکسانی کمک نمی‌گیرند. میزان اهمال کاری و سبک‌های کمک‌خواهی ممکن است در دانشجویان دختر و پسر متفاوت باشد که این به نوبه خود در عملکرد تحصیلی آنان مؤثر می‌باشد. بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تفاوت دانشجویان رشته‌های علوم پزشکی از لحاظ متغیرهای اهمال کاری و سبک‌های کمک‌خواهی تحصیلی بود. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی بود و نمونه‌های آن را 392 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تبریز (234 دختر و 158 پسر) تشکیل دادند. نمونه‌گیری به شیوه تصادفی خوشه‌ای انجام شد. پرسش‌نامه‌های اهمال کاری تحصیلی و سبک‌های کمک‌خواهی تحصیلی توسط نمونه‌ها تکمیل گردید. روایی و پایایی پرسش‌نامه‌ها مورد تأیید قرار گرفت. داده‌های به دست آمده با استفاده از آزمون MANOVA در نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ مؤلفه‌های اهمال کاری تحصیلی و سبک‌های کمک‌خواهی اختلاف معنی‌داری وجود داشت. میانگین نمرات دانشجویان دختر در مؤلفه‌‌های آمادگی برای امتحان و تهیه گزارش نیم‌سالی بیشتر از دانشجویان پسر بود. دانشجویان دختر در مؤلفه گزارش نیم‌سالی میانگین بالاتری (48/14) نسبت به دانشجویان پسر داشتند. همچنین، دانشجویان دختر بیشتر از سبک مستقلانه کمک‌خواهی (29/16) و دانشجویان پسر اغلب از سبک اجتنابی کمک‌خواهی (20/9) استفاده می‌کردند. نتیجه‌گیری: به طور کلی، می‌توان گفت که بالا یا پایین بودن مؤلفه‌های اهمال کاری و سبک‌های متفاوت کمک‌خواهی در دانشجویان، به ویژگی‌هایی همچون نگرش، نحوه یا بینش والدین نسبت به فرزندان و شیوه‌های فرزندپروری بستگی دارد. پژوهش حاضر دارای تلویحاتی برای استادان، مشاوران و روان‌شناسان مراکز مشاوره دانشجویی می‌باشد که می‌توانند از نتایج آن برای بهبود عملکرد تحصیلی دانشجویان استفاده نمایند.